Ότι η Ελληνική γλώσσα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα είναι μία και ενιαία αποτελεί τη βασική αρχή, επί της οποίας ερείδεται το Κέντρον Θησαυρού Κυπριακής Ελληνικής. Οι περίοδοι της Ελληνικής γλώσσας, αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, μεσαιωνική, νεώτερη, λογία, δημοτική και ιδιώματα, αποτελούν τους διαφόρους τύπους, που αυτή έλαβε κατά την ιστορική διαδρομή της, χωρίς να διασπασθεί σε επί μέρους γλώσσες. Η συνύπαρξη της λογίας γλώσσας, η οποία είχε τις ρίζες της στην αρχαία, παρά την ομιλουμένη, η οποία νεωτέριζε, συνέβαλε στη διατήρηση της ενότητος της Ελληνικής γλώσσας.
Η ενότης της Ελληνικής γλώσσας προϋποθέτει δύο στοιχεία, ήτοι την επικοινωνία της νέας προς την αρχαία και την κοινή ορθογραφία. Τα στοιχεία αυτά λειτουργούσαν διά της λογίας, η οποία δεν ήταν ένα αυθαίρετο δημιούργημα κάποιων ιδιότροπων λογίων, όπως δυσφημιζόταν, αλλά επίτευγμα της Ιστορίας. Η λογία γλώσσα ήταν νέα, αλλά είχε το τυπικό της αρχαίας και την ιστορική ορθογραφία, την οποία επέβαλλε και στη δημοτική. Οι διάλογοι του Πλάτωνος και τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη γράφονται με την ίδια ορθογραφία. Είναι αυτονόητο ότι η αποκοπή της λογίας από τη γλωσσική πραγματικότητα των νέων Ελλήνων και η αλλοίωση της ορθογραφίας οδηγεί και σε διάσπαση της ενότητος της Ελληνικής γλώσσας.
Ότι το Κυπριακό ιδίωμα δεν αποτελεί αυτοτελή ελληνογενή γλώσσα, αλλά αναπόσπαστο μέρος του συνόλου της Ελληνικής γλώσσας, διαμορφωθέν επί της βάσεως της βυζαντινής κοινής, όπως και τα άλλα ελληνικά ιδιώματα, αποτελεί αλήθεια αδιαμφισβήτητη. Η νέα Ελληνική κοινή δεν αποτελεί ιδίωμα, αλλά υπερτοπική κοινή γλώσσα όλων των Ελλήνων, η οποία προέρχεται από την απλοποίηση της λογίας γλώσσας.
Η Κύπρος, ως κατά πνεύμα μέρος του Ελληνισμού, παρά τις ποικίλες ιστορικές περιπέτειές της, δεν ιδιάζει κατ᾿ αυτοτέλειαν, αλλά είναι συμμέτοχος και συγκληρονόμος του συνόλου ελληνικού φάσματος, ιστορικού, πολιτιστικού και γλωσσικού. Όλες οι φάσεις του συνόλου της Ελληνικής γλώσσας ανήκουν σε όλους τους Έλληνες, όπου και αν βρίσκωνται, και στην Κύπρο. Η σημερινή γλωσσική πραγματικότητα των Ελλήνων της Κύπρου, όπως και παλαιότερα, συμπεριλαμβάνει την πανελλήνια κοινή και το ιδίωμα. Το μέρος της συμμετοχής της Κύπρου στην καθόλου Ελληνική γλώσσα καθ᾿ όλες τις ιστορικές περιόδους της αποτελεί τον Θησαυρό της Κυπριακής Ελληνικής.
Το Κυπριακό ιδίωμα και η πανελλήνια κοινή, που χρησιμοποιούν και οι Κύπριοι, αποτελούν ένα σώμα.
Κατά ταύτα στο Κέντρον Θησαυρού Κυπριακής Ελληνικής ισχύουν τα ακόλουθα:
Διατηρείται η ιστορική ορθογραφία της διαχρονικής Ελληνικής γλώσσας.
Τα κείμενα εισάγονται στη βάση δεδομένων, όπως παραδίδονται.
Τά κείμενα της κυπριακής γραμματείας της περιόδου της φραγκοκρατίας και της τουρκοκρατίας εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά κριτική απόδοση από τα χειρόγραφά τους.
Τα κείμενα των διπλωματικών εκδόσεων εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά αποκατάσταση της ιστορικής ορθογραφίας.
Το υλικό από χειρόγραφα και μαγνητοφωνήσεις, λαογραφικό και γλωσσικό, εισάγεται στη βάση δεδομένων κατά την ιστορική ορθογραφία.
Τα έντυπα κείμενα της λαϊκής ποιήσεως εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά την ιστορική ορθογραφία και την απόδοση του Κυπριακού ιδιώματος. Την αποκατάσταση της ορθογραφίας και την απόδοση του Κυπριακού ιδιώματος των κειμένων αυτών ακολουθούν και οι έγκριτοι εκδότες τους.
Σε όσα έντυπα κείμενα γίνεται επέμβαση αποκαταστάσεως παρατίθεται και φωτοτυπία της αρχικής μορφής τους.
Η ενότης της Ελληνικής γλώσσας προϋποθέτει δύο στοιχεία, ήτοι την επικοινωνία της νέας προς την αρχαία και την κοινή ορθογραφία. Τα στοιχεία αυτά λειτουργούσαν διά της λογίας, η οποία δεν ήταν ένα αυθαίρετο δημιούργημα κάποιων ιδιότροπων λογίων, όπως δυσφημιζόταν, αλλά επίτευγμα της Ιστορίας. Η λογία γλώσσα ήταν νέα, αλλά είχε το τυπικό της αρχαίας και την ιστορική ορθογραφία, την οποία επέβαλλε και στη δημοτική. Οι διάλογοι του Πλάτωνος και τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη γράφονται με την ίδια ορθογραφία. Είναι αυτονόητο ότι η αποκοπή της λογίας από τη γλωσσική πραγματικότητα των νέων Ελλήνων και η αλλοίωση της ορθογραφίας οδηγεί και σε διάσπαση της ενότητος της Ελληνικής γλώσσας.
Ότι το Κυπριακό ιδίωμα δεν αποτελεί αυτοτελή ελληνογενή γλώσσα, αλλά αναπόσπαστο μέρος του συνόλου της Ελληνικής γλώσσας, διαμορφωθέν επί της βάσεως της βυζαντινής κοινής, όπως και τα άλλα ελληνικά ιδιώματα, αποτελεί αλήθεια αδιαμφισβήτητη. Η νέα Ελληνική κοινή δεν αποτελεί ιδίωμα, αλλά υπερτοπική κοινή γλώσσα όλων των Ελλήνων, η οποία προέρχεται από την απλοποίηση της λογίας γλώσσας.
Η Κύπρος, ως κατά πνεύμα μέρος του Ελληνισμού, παρά τις ποικίλες ιστορικές περιπέτειές της, δεν ιδιάζει κατ᾿ αυτοτέλειαν, αλλά είναι συμμέτοχος και συγκληρονόμος του συνόλου ελληνικού φάσματος, ιστορικού, πολιτιστικού και γλωσσικού. Όλες οι φάσεις του συνόλου της Ελληνικής γλώσσας ανήκουν σε όλους τους Έλληνες, όπου και αν βρίσκωνται, και στην Κύπρο. Η σημερινή γλωσσική πραγματικότητα των Ελλήνων της Κύπρου, όπως και παλαιότερα, συμπεριλαμβάνει την πανελλήνια κοινή και το ιδίωμα. Το μέρος της συμμετοχής της Κύπρου στην καθόλου Ελληνική γλώσσα καθ᾿ όλες τις ιστορικές περιόδους της αποτελεί τον Θησαυρό της Κυπριακής Ελληνικής.
Το Κυπριακό ιδίωμα και η πανελλήνια κοινή, που χρησιμοποιούν και οι Κύπριοι, αποτελούν ένα σώμα.
Κατά ταύτα στο Κέντρον Θησαυρού Κυπριακής Ελληνικής ισχύουν τα ακόλουθα:
Διατηρείται η ιστορική ορθογραφία της διαχρονικής Ελληνικής γλώσσας.
Τα κείμενα εισάγονται στη βάση δεδομένων, όπως παραδίδονται.
Τά κείμενα της κυπριακής γραμματείας της περιόδου της φραγκοκρατίας και της τουρκοκρατίας εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά κριτική απόδοση από τα χειρόγραφά τους.
Τα κείμενα των διπλωματικών εκδόσεων εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά αποκατάσταση της ιστορικής ορθογραφίας.
Το υλικό από χειρόγραφα και μαγνητοφωνήσεις, λαογραφικό και γλωσσικό, εισάγεται στη βάση δεδομένων κατά την ιστορική ορθογραφία.
Τα έντυπα κείμενα της λαϊκής ποιήσεως εισάγονται στη βάση δεδομένων κατά την ιστορική ορθογραφία και την απόδοση του Κυπριακού ιδιώματος. Την αποκατάσταση της ορθογραφίας και την απόδοση του Κυπριακού ιδιώματος των κειμένων αυτών ακολουθούν και οι έγκριτοι εκδότες τους.
Σε όσα έντυπα κείμενα γίνεται επέμβαση αποκαταστάσεως παρατίθεται και φωτοτυπία της αρχικής μορφής τους.